Afscheid soph!

Lieve niñas y niños,

En daar stond ik dan om 7 uur ’s ochtends met -6 op het busstation om die lieve Soph uit te zwaaien. De avond ervoor was er een groot afscheidsfeest, wat wederom samen eten en feesten inhield. Gister was de rijkdom van nationaliteiten het grootst: Brazilië, China, Japan, Engeland, Duitsland, Rusland, Armenië, Polen, Nederland en Spanje (jaja er was een echte Spanjaard ;) ). En iedereen gaat gewoon met iedereen om! Dat is wel echt het mooie van hier zijn in Salamanca en ik merk dat ik vaak veel beter op kan schieten met mensen uit andere landen dan uit Nederland. La cena (het avondeten) was wederom in het bekende appartement en iedereen zou iets meenemen. Wat was dat gaaf! Ik denk dat ik in Salamanca nog nooit zo lekker gegeten had: er was echt van alles. En de sfeer was zo goed! Roxi, altijd al de ‘mama’ van onze groep, had al aardig wat gedronken tijdens het bereiden van het eten en bij haar zat de stemming er dan ook goed in. Zelfs uitspraken als ‘’voy a matarte (I will kill you!)’’ kwamen voorbij. Roxi had heel lief een boekje voor Soph gekocht, waarin iedereen iets kon schrijven. Daar ging iedereen twee aan twee steeds naar de badkamer, waar het boekje lag. En Soph elke keer – niks doorhebbend - ‘’Waar zijn Mia en Misaki? Waar is Zimon? Waar is …. ? Haha ;)).

We waren eergister al samen uit geweest (deze keer ben ik wel gewoon naar school geweest!), wat ook al veel te laat was geworden, dus het plan was om gister wat minder lang uit te gaan. Ook zou ik bij Sophie blijven slapen, zodat we samen naar het station konden gaan. Alleen de tijd vloog voorbij en voordat we het wisten was het al weer 4 uur! We zijn namelijk een keer naar een ander (echt Spaans!) barretje geweest, waar het ontzettend gezellig was. We waren met zo’n 20 man, wat toch ook wel heel gaaf is. Het vriendje van een Pools meisje, Maria, is haar komen opzoeken (al liftend van Polen naar Spanje!) en kon ontzettend goed dansen. Met hem als sfeermaker hebben wij de nacht ook allemaal dansend doorgebracht! ;) Toen we het toch wel tijd vonden om te gaan, hebben we eerst nog even Misaki naar huis gebracht, voordat we zelf naar huis gingen. En wat woonde zij ver! We belandden echt in een gedeelte van Salamanca, waar we nog nooit waren geweest, waardoor we één uur in de kou hebben rondgelopen. Eenmaal thuis om 5 uur heb ik nog even –tevergeefs- geprobeerd te slapen, terwijl Soph nog even de laatste dingetjes gereed maakte. Kortom de raarste sleepover die ik ooit heb gehad! Na tot 20 voor 7 gewacht te hebben op Siran ( ze had de wekker wel gezet, maar haar mobiel heeft een eigen wil en was opeens 4 uur achter gaan lopen), zijn we naar een taxi gespeurd. Eenmaal aangekomen op het station stond daar ook Nicolaas, dé Braziliaan galant als al tijd, om afscheid te nemen. Op gegeven moment kon ik me toch niet meer in houden en kwamen de tranen. Samen met Nicolaas hebben we Sophie huilend uitgezwaaid.

Het is echt heel bijzonder hoe je in zo weinig tijd zoveel kan opbouwen. Ik heb zoveel leuke mensen leren kennen, maar Soph is toch wel echt speciaal. Ik ben zo close met haar geweest, dat Salamanca toch wel heel leeg gaat aanvoelen. Soph heeft deze maand zowel B2 en C1 gehaald (super knap!), waardoor ze erg veel moest leren. Hierdoor wist ik al hoe Salamanca eruit zou gaan zien zonder haar, waardoor ik ook een beetje een depressieve mail naar Myrth heb gestuurd (sorry mop!). Het is namelijk zo moeilijk om constant van iedereen afscheid te nemen. Alles verandert hier, je hebt geen constante. Je hebt steeds super leuke tijden met iedereen en raakt binnen een korte tijd goed bevriend. Maar het is dan ook wel weer heel moeilijk om afscheid te nemen, omdat je toch echt een periode afsluit in je leven. Ook al is Soph nu al weg, het gevoel dat ik nu heb is wel goed. Ik denk nu vooral aan alles wat we hebben meegemaakt en opgebouwd, maar ik denk dat dat nog wel een beetje gaat veranderen. Met wie moet ik nu brood eten? Met wie kan ik nu alles delen? Met wie kan ik nu alleen leuke herinneringen ophalen? Met wie kan ik nu ‘samen’ alles doen?

Toch ga ik me hier wel redden, alleen met een veel leger gevoel. Gelukkig is Lies er nog (echt een lief meisje, die ook nog wat meer van Spanje wilt zien) en nog veel andere leuke mensen. Ik mis alleen mijn maatje, waarmee ik alles deelde.
Vandaag is mijn dag net wat minder productief geweest, maar dat mag ook wel vind ik. Vanavond heb ik mijn met huisgenootjes een ‘’slumber party’’, waarbij we lekker popcorn eten en films kijken. Ik hoop dat dat me een beetje opvrolijkt. Voor de rest wordt morgen een moeilijke dag: het is de sterfdag van de zoon van mijn gastgezin. Twee jaar geleden is hij namelijk overleden en het grote verdriet hiervan is nog elke dag te merken. Zo maakte mijn gastvader Juan vandaag nogal een directe opmerking over zijn zoon tegen Hannah (wat hij niet zo bedoeld had), waardoor Han helemaal van streek was. Han is ook een heel gevoelig meisje en wordt altijd verdrietig als er over gesproken wordt. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, maar ik denk dat ik een briefje neer ga leggen en ze laat weten dat ze morgen echt niet voor ons hoeven te koken. Meer kan ik vrees ik niet doen.

Ik hoop dat met jullie alles goed is! Ik lees overal op FB dat er ontzettend veel sneeuw ligt, wat gaaf! Maar waarschijnlijk ook heel erg koud.

Veel liefs y muchos besos,

Anne

Ps. Het bijles geven aan het Spaanse jongetje, Julian, ging deze week echt beter! Ik ben begonnen met hem eens flink de les te lezen, waarna die wel gewoon zijn best deed.

Pps. Het is zeker dat ik naar NL kom (voor een klein weekje)! Jeeeeh! Eerst komt veer nog lekker op bezoek en daarna vliegen we samen naar Nederland. Daar kan ik jullie allemaal gelukkig weer zien. Genoeg dus om naar uit te kijken, waardoor ik mijn tijd hier zeker wel door ga komen! ;)