Fransen, taboe en een dagje Caceles!

¡ Lieve queridas y queridos*!

*Een pleonasme: nog even laten zien dat ik de stijlfiguren van Latijn nog niet vergeten ben haha! Net zoals Pielie een keer zei: ‘zo, dat is nou echt een mooie alliteratie’.

Ik heb zo’n leuke week gehad! Ten eerste kwamen deze donderdag 3 Franse jongens voor 4 dagen in ons huis wonen. Deze jongens waren zo uitverkoren om bij de lerares, mijn gastmoeder (want deze geeft ook les in Geschiedenis en Cultuur), te mogen overnachten. Toen ze dit te horen kregen zeiden ze – ook nog oprecht enthousiast – ‘’excelente!’’. Ze zitten nog op de middelbare school en zijn dus ongeveer net zo oud als ik ( 17 / 18 jaar). Na te horen hebben gekregen dat Paco, Mario en de ander (wat ben ik toch slecht met namen) nog nooit eerder uit waren geweest, hebben we ze een avondje op stap genomen. Ze kwamen namelijk uit een klein dorpje, waar geen gelegenheid was om uit te gaan. Nou, dan zou je denken dat ze als stille muisjes het grootse feestleven van Salamanca betreden, maar nee hoor! Gelijk vanaf de eerste bar was het al raak: ze gingen helemaal uit hun dak! Ze moesten alleen wel vóór 1 uur thuis zei, waardoor Patrice aan mij vroeg ‘’How drunk can they get in half an hour?’’. Nou, daar zijn we dus ook achter gekomen: eentje had zelfs 12 shotjes achter over geslagen. Vannacht heeft eentje ook een mooi afscheidscadeautje voor Maria achtergelaten: lakens doordrenkt met overgeefsel. Arme Maria!

We hebben wel echt ontzettend lol met ze gehad en ze waren ook ontzettend aardig en goed opgevoed. Vooral Patricia, die 3 / 4 jaar ouder is, was helemaal in de hemel van ze. Na de zoveelste ‘’Oh, Mario, je bent zo grappig’’, stapte Juan dan ook binnen met de boodschap: ‘’Waarom zeg je dat soort dingen niet tegen mij hé Patricia, ik ben toch ook een jongen!’’! ;) Nu loopt ze mompelend door het huis ‘’Ik mis de mini Fransen’’. Daarnaast vroeg eentje of die mijn facebook mocht hebben om me dan een gelukkig kerstfeest te kunnen wensen. Ik keek wel even op van deze – laat ik het ‘orginele’ noemen - reden, maar hij bleek compleaños (verjaardag) en Navidad (Kerst) door elkaar te halen. Natuurlijk heb ik hem als afscheid een gelukkig kerstfeest gewenst! Het enige nadeel was 1 badkamer delen met 7 man, wat toch net wat minder handig was, maar wat heel goed vol te houden is voor 4 daagjes!

Inmiddels zijn de 3 Franse jongens ingeruild voor 3 Italianen, die wél in het andere appartement slapen en veel minder gezellig lijken. ¡ Pero vamos a ver (‘maar we zullen het zien’)!

Vrijdag heb ik voor het eerst in de klas Taboe gespeeld, wat echt een super leuk spel is. Voor de mensen, die niet weten wat het is: ‘’Een woord beschrijven zonder het woord zelf te gebruiken’’. Onderhand kunnen we ook wel goed genoeg Spaans om dit een beetje redelijk te spelen, waardoor het ook nog eens best spannend was. Maar wat het leukste was, was toen ik de woorden beschreef en Han (die in mijn team zat) het woord moest raden. Wij zijn inmiddels namelijk zo op elkaar ingespeeld, dat het echt super snel ging: ‘’Ons lievelingswoord!’’ ‘’Escalofriante!’’. Binnen 2 minuten hebben we zo 6 woorden ‘gewonnen’, wat wel heel gaaf was en waarbij de rest ook keek van ‘’Hoe doen ze dat?’’. ;)

Daarnaast ben ik gister een dagje naar Carceles, een stadje 2.5 uur rijden vanaf Salamanca, geweest met Lies en Karina, een super aardig en optimistisch meisje van Oostenrijk (een beetje de Hil / Bert van Salamanca ;) ). Wat een dag, echt wat een dag! De dag ervoor hebben we 2 uur getwijfeld of we er wel heen wilden, omdat het wel aan de dure kant was, nog steeds ontzettend koud was en de bustijden niet geheel perfect waren. Maar Salamanca zou Salamanca niet zijn als we niet hadden gezegd ‘’We doen het gewoon!’’. Maar aan de andere kant was ook de helft van de groep afgehaakt: de een had al te veel gereisd, de ander was ziek en weer een ander kon niet opstaan (een andere keerzijde van Salamanca ;) ). Hierdoor gingen we na Carceles zonder er ook maar iets vanaf te weten, omdat het Roxi’s (ook afgehaakt) idee was. Diezelfde avond zei ik bovendien nog tegen mijn gastmoeder dat ik dus naar Carceles zou gaan. Ik haalde alleen ‘’Carceles’’ en ‘’Carcel ( gevangenis ) door elkaar, waardoor ik dus even vrolijk tussendoor zei dat ik dit weekend naar de gevangenis zou gaan.

De volgende ochtend na Lies een smsje gestuurd te hebben of ze zich nog niet verslapen had (de Pielie of Viek van Salamanca ;) ) en gewacht te hebben op in alle haast aan komen rennende Karina, zijn we om kwart voor 9 naar het busstation gelopen. Het lopen naar het busstation duurt 30 minuten en het was -5 (!) en bovendien had niemand van ons echt energie. In de bus heb ik lekker naast Lies gezeten (half gekletst en half geslapen ;) ), terwijl Karina in haar ‘’Little Miss Sunshine trui (hoe toepasselijk ;) )’’ lekker naast ons lag te slapen.

Toen we eenmaal aankwamen in het stadje was het 15 graden (woehoe!), en zijn we meteen naar het centrum gelopen. We wisten dat we onszelf daar 12 uur moesten vermaken (we hadden de bus terug gekozen om 23.45, omdat de andere optie ‘18.00’ te vroeg was), dus we hadden alle tijd. Carceles ligt zuidelijker en is bovendien veel groener dan Salamanca. Je ziet veel fonteintjes en de straten zijn heel breed. Wij waren vooral gefascineerd door het stoplicht dat elke seconde van ‘mannetje naar vrouwtje’ sprong en hebben dan ook 10 minuten op de weg gestaan met onze camera in de aanslag om een foto te maken van zowel dit mannetje als het vrouwtje. Daarnaast zijn de mensen echt ontzettend aardig tegen buitenlanders, wat we als drie blonde meisjes toch wel overduidelijk zijn. Wat een verschil met Salamanca, waar ze langzamerhand zat beginnen te worden van het vreemde volk!

Daarnaast zijn er ontzettend veel ooievaars (cigüeñas) in dit stadje, waarvan we ook veel foto’s hebben gemaakt. De ‘’Plaza Mayor’’, die echt elke stad heeft in Spanje, van Carceles was heel ruim, wit en bezaaid met spelende kinderen. Dit werd dan ook het plaatsje waar we onze picknick heerlijk in het zonnetje hebben opgegeten. Daarnaast zijn we op verkenningstocht geweest (het loket van toerisme was gesloten vanwege de oh-zo-bekende siesta!), waarbij we al snel achtervolgd werden door een oudere meneer. In het begin vond ik dit toch wat minder prettig, vooral toen die ook nog tegen ons aan begon te praten. Maar deze meneer bleek heel aardig te zijn en vooral heel veel te weten van zijn stad. Zo werd ‘’Ramon’’ onze persoonlijke gids, die ons allerlei plaatsjes heeft laten zien waar we anders nooit waren gekomen. Het enige nadeel was dat hij alleen veel te veel praatte en heel sloom liep (terwijl het in de schaduw echt heel koud was), maar dat hebben we maar voor lief genomen. Zo zijn we naar 3 verschillende musea geweest: Het museum van het Paasfeest, het militaire museum en een museum, die liet zien hoe de gewone mens hier vroeger leefde (waaronder ook de klederdracht). Ook hebben we een hotel, dat vroeger een paleis was, bezocht, omdat Ramon wel de juiste contacten had om ons daar naar binnen te kunnen loodsen. Ook hebben we een ‘turno’ gezien, waar nonnen lekkernij verkopen zonder zich te laten zien. Bij dit loket hebben we natuurlijk ook iets lekkers gekocht: echt een bijzondere ervaring!Bovendien heeft Ramon ons een wijk laten zien, wat 500 jaar geleden dé plaats was waar alle joden woonden. Dan zie je opeens alle (joodse) details, die je anders nooit had gezien. Daarna zijn we naar een kerk gegaan, waar we afscheid hebben genomen van Ramon.

Deze kerk ‘’Santa Maria’’ hebben we beklommen en daar hadden we super mooi uitzicht over de stad. De bellen van kerken zijn in Spanje niet bedekt (zie foto ;) ), zodat je er hele mooie foto’s kon maken met bel. Op gegeven moment waren we een foto aan het maken, toen er een oud mannetje niets vermoedend gewoon bij kwam staan. Dat zijn toch wel van die leuke momentjes van een dag.

Daarna zijn we snel iets gaan drinken en eten op Plaza Mayor, waarbij we daarna naar de mis gingen in een andere kerk. Op deze manier hoefden we namelijk geen entree te betalen (gheghe wat Nederlands) en het leek ons ook wel heel bijzonder om dit een keer mee te maken. Het viel me op dat ik er toch nog best veel van begreep! Lies had heel veel last van haar keel, maar had gelukkig net vooraf een tabletje genomen. Anders was het een grote hoestpartij geworden en we voelden als al zo ‘op bezoek’. Hierna zijn – heel onverwachts- een privé feestje binnen gelopen. We hoorden namelijk leuke muziek en zijn maar een kijkje gaan nemen. Daar waren heerlijke verwarmingselementen (want zonder zon is het daar ook ijskoud en zelfs in de cafés laten ze alle deuren openstaan, omdat dit een gastvrije indruk moet geven) en groep bestaand uit wat oudere mensen, die helemaal uit hun dak gingen. Na een half uurtje mee gefeest te hebben, zijn we ergens pizza gaan eten (wat cultureel!) en daarna zijn we naar een Arabisch café gegaan. Wat is het leuk om een keer naar zoiets te gaan! We hebben daar de thee besteld, die ons werd aangeraden (groene thee met munt en heeeeel veel suiker, iets voor lautje dus ;) ), waarbij ze serieus ook nog met een extra suikerpot kwam aanzetten maar wel meedeelde dat er toch al echt suiker inzat (wat niet geheel nodig was om te zeggen ;)). De sfeer in zo’n cafétje is zo anders: lage stoeltjes, mooie handgeschreven menukaarten, sfeervolle lampjes en andere muziek. Alleen toen we de serveerster riepen om te bestellen, begaf een halve minuut later een plank het, waardoor er ontzettend veel glaswerk naar beneden viel. En het hield maar niet op! Wat een geluid en ravage! Dat was toch wel echt even schrikken, want als we haar niet hadden geroepen, had zij daar gewoon onder gestaan en alles over zich heen gekregen.

Hierna zijn we naar de bus vertrokken, waarbij we de afstand een beetje verkeerd hadden ingeschat, waardoor het net een wat minder relaxte wandeling was. ;) Eenmaal lekker warm in de bus, keken we wel terug op een dag waar veel gebeurd was. Onderweg hebben we ergens als pauze nog wat (gratis!) gegeten en eenmaal aangekomen in Salamanca de taxi terug gepakt. Echt wat een dag, maar ik had hem voor geen goud willen missen!

Ik moet nu toch echt slapen, want er komt weer een hele schoolweek aan. Ik ben nu voorgoed veranderd van klas (zit nu in C1), waarvan het examen er deze donderdag al aankomt. Dat wordt leren dus! Ik hoop ook dat alles goed gaat met jullie en tot heel snel!

Veel liefs y muchos besos,

Anne

Ps. Vandaag heb ik geskypt met ML en kreeg ik op gegeven moment de boodschap van Skype dat er een te hoog geluid geproduceerd werd. Heb ik weer hoor. ;)

Pps. Karina was erg geïntresseerd in het leren van Nederlands en dus hebben we haar gister veel geleerd. Alleen hadden we haar geleerd dat ‘’aangenaam kennis te maken’’ ‘’ik laat vaak scheetjes’’ in het Nederlands is. Nou, daar heb ik volgens mij wel een uur over dubbel gelegen.