Eindelijk 18, dé tiara en een fanclub!

Lieve jovenes*,

*(=jongeren) Jaja voor de verandering geen ‘’oudjes’’, want ik ben 18! En zoals jullie zien geen onderscheid in geslacht: ik scheer jullie allemaal over één kam. ;)

Joehoeeeeee en dan ben je alweer 2 dagen 18! Mijn verjaardag was zó anders dan anders en bovendien letterlijk ‘bekroond’ met een tiara, maar dat gebeurde ietsjes later en ik wil eerst bij het begin beginnen. Heel mijn tijd in Spanje heb ik gevreesd of er wel mensen zouden zijn die überhaupt aanwezig zouden willen zijn op mijn ‘’compleaños’’. Je ziet namelijk één voor één de mensen weggaan waar je veel mee hebt, waardoor ik steeds een beetje meer de hoop liet varen. Maar als ik één ding heb geleerd is dat er altijd leuke mensen zijn in Salamanca en dat je best een beetje vertrouwen mag hebben in / iets mag verwachten van je medemens. Ik heb mijn verjaardag alles behalve alleen doorgebracht, wat echt super fijn is!

Ten eerste omdat ik echt super veel lieve berichtjes op facebook, smsjes, mailtjes en zelfs telefoontjes heb gekregen (sorry, deze beantwoorden staat als volgende punt op mijn to-do-lijst). Volgens mij had iedereen het idee mij een beetje een hart onder de riem te steken (‘ Anne viert alleen haar ACHTTIENDE verjaardag in een vreemd land’), wat zeker geholpen heeft!

Ten tweede heb ik er hier in Salamanca ook echt iets van gemaakt. Eergister had ik wat mensen uitgenodigd om iets te drinken, zodat we samen ‘het 12 uur moment’ zouden kunnen vieren. Er bleken alleen veel meer mensen te staan dan gedacht, wat echt (weer, sorry jongens haha) super leuk was. We zijn naar een Irish bar geweest om daar wat te drinken (ik was trouwens mijn geld vergeten, wat alleen maar beter is, want ik heb nog nooit zoveel drankjes aangeboden gekregen), toen mensen vroegen of ik dáár ‘dieciocho’ wilde worden. Bij naderinzien zijn we van plaats veranderd, want wat is een betere plek om 18 te worden dan hét café voor buitenlanders: The Gatsby! Okee, voor mij was er één ding beter geweest, de Cubic, maar zelfs op mijn verjaardag kreeg ik daar de mensen niet mee naar toe. Deze plek is nu namelijk ‘uit’ sinds ik terug ben van mijn maand in Nederland (snappen jullie dat nou?) en normaalgesproken niks te beleven vóór 4 uur, wat nu dus betekent ‘’helemaal nooit is te beleven’’. Mijn arme lievelings club, wat kan het leven toch wreed zijn. ;)

Dus daar stonden we dan: iedereen met zijn mobiel om af te tellen ( Frank: ‘’ I have this weird feeling that’s New year’s Eve). Natuurlijk liep niemand’s mobiel gelijk, dus op gegeven moment hebben we Diana’s mobiel maar benoemd als leider. ;) En dan: 00.00! Wat raar, eindelijk volwassen (volgens mij is de wereld daar nog niet klaar voor , net als ik haha). Na allemaal gelukwensen, knuffels en felicitaties te ontvangen, voelde ik me raar genoeg niet eens jarig. Het ‘stomme’ is - ook al is het leuker om iets anders te schrijven - dat ik eerder thuis miste: eerst gezellig met mam, pap en ML en later op de middag je vertrouwde vriendinnetjes over de vloer voor een stuk taart (ook al was dit vaak niet op de zelfde dag ;) ). En dat terwijl iedereen zo zijn best deed! Ik voelde me ook wel 'ergens' blij en toen Diana vroeg ‘’Ben je niet blij? Ik was zóóóó blij toen ik 18 werd’’, dacht ik dat ik het in ieder geval maar moest proberen.

Nou ‘’het in ieder geval proberen’’ hoefde de volgende ochtend niet meer! Na het telefoontje van thuis om 7.30 (lekker Hollands vroeg ;) ), hadden mijn huisgenootjes namelijk allemaal kaarsen in de vorm van 18 neergezet. Bovendien lagen daar een paar sokken uit de VS, oorbelletjes die ik altijd al had willen hebben van het Chinese winkeltje van om de hoek en 3 chocolade repen (‘ons kent ons’). Daarnaast liet Maria zien, en dit vind ik misschien nog wel het meest speciaal aan mijn dag, dat ze met een hand geborduurd lap stof bezig was. Echt wat ontzettend lief en onverwacht! Dat is wel heel persoonlijk! Ze had het alleen nog niet af, want het koste wat meer tijd dan ze ingeschat had. Toen snapte ik opeens, waarom ze de afgelopen 5 dagen zo gebroken aan de ontbijttafel zat: wat een lieverd! En dan was er nog één resterend cadeautje: een tiara! Zo eentje, die elk 5 jarig meisje wilt hebben, maar die ze nooit van haar ouders krijgt. Volgens mij was het niet helemaal de bedoeling, maar ik heb hem lekker de hele dag opgehouden (en dan letterlijk: naar school, thuis, naar het uiteten gaan). De mensen op straat keken me toch wel iets wat vreemd aan, maar het scheelde al dat het hier carnaval is. Bovendien holden alle 3 de Italianen naar hun kamer om snel hun camera te pakken. Ik ben trouwens helemaal van mening veranderd over hen, maar dat vertel ik wel wat later.

Met tiara op en een rol koekjes onder mijn arm (Belen, mijn ‘profesora’ van grammatica: ‘’Anne gaat wel trakteren hoor jongens!’’) ben ik toch naar school gegaan. Daar eenmaal aangekomen hoorde ik ook nog dat ik voor C1 was geslaagd met een 6.7 yeaah! Mijn spreken was een 5, wat ik ook echt aan zag kwamen want ik spreek nog lang niet zo goed als mijn klasgenootjes, maar mijn grammatica, schrijven en woordkennis (wonder boven wonder) was weer veel beter. Nou, dit maakte mijn dag al helemaal. Belen had uit eigen initiatief maar een tweede koekje genomen, onder het motto (van haar vader) dat ‘als je niet een beetje brutaal bent, je honger lijdt’. Met de conversatie les mocht ik kiezen wat we gingen doen (wat een macht had ik toch), wat natuurlijk weer taboe werd. Karina wilde aan het eind van de les een foto maken, waarbij Koni (de eerste breed gebouwde en lange chinese jongen, die ik ken) heel snel van bezorgd gezicht (Mía liep huilend de klas uit) naar über brede smile veranderde (dé foto pose). Nou, dat ga ik ook niet zo snel vergeten. ;)

Eenmaal thuis aangekomen had Maria echt super veel lekkers klaargemaakt en zag de tafel er ontzettend mooi en rijk uit. Van lekkere salades tot haar zelfgemaakte en jummie kroketten tot een (noten-vrije!, mijn eerste) taart. Na even lekker met ML en mam te hebben geskypt, zijn we hierna met z’n allen naar BINGO geweest. Ik weet het, ik ben gewon nóg ruiger dan normaal. We hadden dit plan al voor maanden, omdat je voor bingo 18 jaar moet zijn in Spanje. En het is geheel anders dan in Nederland: serieus, kil, super snel en veel geld. Behalve op één ding na dan, er waren wel veel (chagrijnige) oudjes. ;) We hebben daar 15 minuten gezeten en ondertussen 3 (!) rondjes gespeeld. Ik en Han durfden het niet aan allebei zelf een kaartje te hebben (het ging zo snel!), dat we maar samen hebben gedaan. Met minder geld en geen één prijs (afgezien van het kaartspel dat ik als cadeautje gekregen had), zijn we met z’n allen nog iets gaan drinken.

Hierna stond het met zijn allen uiteten gaan op de planning. Het was een beetje stressen, want zoals altijd gaat alles volgens plan in Salamanca. We hadden namelijk nog één uur om het restaurant te vinden ( ik had nog een vaag idee waar het was), te reserveren, ons op te maken en om mijn haar te wassen. Vooral dat laatste is natuurlijk súper belangrijk, vooral aangezien ik dan even afstand moest nemen van mijn kroontje. Ik heb toen van Han de snelle manier van haar wassen geleerd (‘’Nee, Ann, je gaat niet helemaal onder de douche, alleen je haar, heb je dit echt nog nooit gedaan?!)’’. Ook belde Hil nog heel even en ons telefoonsgesprek liep opgeveer zo: ‘’Hallo met Anne Buning’’, ‘’Hoooooi met iwhw!’’ ‘’Met wie?’’ ‘’Met Hildeeeee!’’ ‘’Ooooh, ihihi whahah’’ ‘’hihi whahah’’ ‘’whaha’’ ‘’hahah’’ ‘’leuk dat je belt Hil, maar ik moet nu echt gaan’’ ‘’Okee, hihi’’ ‘’Doeg lieverd, hihihi’’. Wel aardig weergegeven niet waar Hil ;) ?

Gelukkig konden we het gezellige Italiaanse restaurantje ook makkelijk (terug) vinden en was er plaats genoeg. Daar hebben we met zo’n 15 man gezellig samen gegeten en op gegeven moment hebben ze mij een A3 papier gegeven (wauw, serieus?! Haha er komt meer) met foto’s en een persoonlijk berichtje van iedereen. Lies, Mía en Roxi hadden dit namelijk voorbereid, wat ik echt super leuk vind: een extra manier om Salamanca later te herinneren. En hij is ook nog geel, wat ik toch wel de kleur van Salamanca vind! Nadat de rekening met zoals altijd veel gedoe was betaald (ik hoefde niks te betalen, wan het was mijn verjaardag, super lief!), zijn we nog even kort wat gaan drinken in een Irisch café. Dat was wel een mooi moment om naar huis te gaan (het cirkeltje rond: er begonnen en er geëindigd). Ik wilde namelijk niet uit gaan om vandaag naar het beroemde dorpje te gaan (ik zeg het altijd verkeerd, dus ik durf het niet eens meer een kans te geven de naam te zeggen ;) ). Maar ik heb zo’n oorpijn en daardoor de hele nacht niet geslapen (oorpijn is zeker weten way pijnlijker dan hoofdpijn of buikpijn), waardoor ik niet ben meegegaan. Ik voel me sowieso niet helemaal tip top, wat volgens mij een signaal is van mijn lichaam dat het toch wel genoeg is geweest voorlopig. Ik had pap (en Lotsnottie) net nog even aan de lijn en hij zei ‘’Nou, dat zou je moeder wel fijn vinden, en ik eerlijk gezegd ook’’. Het is daar namelijk één grote mensenmassa en met loslopende stieren is dat een wat minder fijne combinatie. Ik zou het ook echt wat voor mij vinden om dan in het verkeerde deel te belanden (waarbij ik ook nog eens van plan was om mijn rode de jas te dragen: oh oh! En ja ik weet dat een stier kleurenblind is ;) ). Oei oei, volgens mij is mijn beterwetersgehalte er niet op achteruitgegaan haha!

Daarnaast heb ik vanmorgen de Italianen uitgezwaaid aan het ontbijt. Het waren zulke lieverds! Okee, eentje was echt wereldvreemd en dan ook echt vreemd. Ik heb niks tegen het concept ‘’vreemd’’, want ik ben zelf ook verreweg van normaal, maar hij week toch iets meer af dan normaal. Hij had geen idee wat sarcasme was (lees: hij en ik zijn geen goede combinatie) of wat sowieso een grapje was, waardoor die altijd bloedserieus ergens op reageerde. Één keer zei ik iets grappigs aan tafel (het komt voor) en terwijl iedereen aan het lachen was, vertelde hij dat ‘’hij het niet begrepen had’’. Ik heb het wel een beetje met hem te doen hoor, want volgens mij is zijn leven, vooral als jongen, dan niet al te makkelijk. Maar het is wel echt een schatje! Zo was Juan Patric aan het ‘plagen / irriteren’, waarbij deze Italiaan achteraf naar haar toe kwam om zich te excuseren voor het gedrag van Juan. Één van de twee andere was 15 en at nooit wat, waarbij Megh op gegeven moment de briljante opmerking maakte ‘’Hey, what’s up with the little one, that doesn’t eat?!’’. De laatste was wat molliger en gewoon heel aardig. Ze zaten bij mij op school en elke keer als ik ze zag was het “ANNEEE!’’. Maar toch heb ik van mijn kleine, maar bijzondere fanclub bestaand uit deze 3 Italianen afscheid moeten nemen.

Ik word vast bijna geroepen voor comida, dus ik kan me beter maar een beetje vertoonbaar maken. Ik hoop ook dat alles goed is met jullie en nogmaals super bedankt voor alle lieve felicitaties: dat heeft zeker mijn dag gemaakt!’’.

Veel liefs en muchos besos,

Jullie ‘’Oudje’’ Anne

Ps Toen we eergister uitgingen was dáár een 14 jaar jongetje, die zo dronken was, dat hij uit het niets en zonder emotie naast ons een bierfles tegen de muur kapot sloeg. Wat overbleef was de huls van het flesje met veel scherpe glasrandjes. Volgens Mía dé manier om iemand makkelijk in een overvolle club te vermoorden. ‘’Gelukkig’’ gooide hij daarna dit ook tegen de muur. Ik vluchtte meteen weg, maar Lies haalde er de barman bij, waarbij ik ‘’de dader’’ heb aangewezen. Ik hoop maar dat hij écht goed dronken was en dat hij zich niets herinnert, want die jongen was echt gek. Ik was zo geschrokken!

Pps. Twee van de drie Italianen waren hier vorig jaar ook gekomen met nog één ander klasgenootje. Alleen dit klasgenootje was niet meegekomen, omdat die bang was voor Pepe (echt de liefste en ongevaarlijkste hond, die ik ooit heb gezien). Vandaag alleen was Bobo, de tweede hond van de familie die te groot (en gevaarlijk?) is voor het huis en dus in het buitenhuis woont, ook aanwezig in het appartement. Han vroeg toen of ze Bobo misschien even mocht zien, waarop Juan zei dat deze ‘’wel een beetje een ochtendhumeur had’’. Nou wat een gegrom en geblaf en een bedreiging, zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt! Ik durfde niet eens op zij te kijken (heb hem dus ook niet gezien), want dat was echt niet meer gezond. En Han met ogen vol van angst: ‘’Ik houd van elke soort hond, maar deze lijkt wel erg gevaarlijk’’. Het enige dat ik kan zeggen is dat het maar goed is dat het schoolgenootje niet mee gekomen was!