Huisfeest, filmweekend en (muy) enferma.

Lieve cariñas y cariños,

*Ze hebben hier in Spanje veel synoniemen voor ''lieverd'' ;)

Dit is niet bepaald mijn week. Vorige week donderdag was echter nog wel een goede dag. Pat ging alleen (!) op vakantie naar een Arabisch land (weet nog steeds niet precies welke) voor een lang weekend, wat betekende dat ik quality time had met mijn andere huisgenootje Megh. Donderdagavond was de ‘uitgaansavond’, te beginnen met het samen voorbereiden. Dit is altijd heel gezellig en vaak het leukste van de avond. Het liep alleen niet helemaal gesmeerd, aangezien ik kortsluiting maakte door het gebruiken van een Amerikaanse föhn (ookal hadden we gedacht aan een omvormer). Let dus op; gebruik geen Amerikaanse apparaten in Spanje! Ik denk dat het komt, omdat ze hier sowieso niet zo dol zijn op Engels sprekende mensen en al helemaal niet op Amerikanen. Eerst waren we bang dat het hele gebouw zonder stroom zat, maar het bleef beperkt – gelukkig – tot ons appartement. Na het wakker maken van mijn niet zo’n blije gastmoeder, zijn we naar een HUISFEEST geweest. Ik ben wel vaker naar ‘feestjes thuis’ geweest, maar nog nooit naar zoiets. Ik had namelijk een aardig Nederlands meisje (Joyce) leren kennen op straat, die hier net nieuw was en nog niemand kende en dus hadden we nummers uitgewisseld. Toen we daar aankwamen kon je bij de ingang al horen dat er op de derde verdieping een feest was. En dan niet door de luide muziek, maar puur door de stemmen. Ik was zo blij iemand te kennen in die grote groep (er bleken achteraf ook mensen van Megh’s programma te zitten). Het hele gebouw wordt bevolkt door studenten en bij elke aangelegenheid wordt er een huisfeest gegeven, wat dus vast niet bij 1 keer per week blijft. Hierna ben ik met Joyce en Megh uitgeweest, wat wel gezellig was maar niet echt geweldig. Megh voelde zich ook niet zo goed, want ze was aan de antibiotica en had gedronken (en ze wist niet dat dat een slechte combinatie was..).

Het weekend was echt heel relaxt, ook al voelde ik me toen al niet helemaal tip top. Ik heb met Megh samen alle twilight films gezien (- gij zult niet oordelen -) en het heerlijke rustig aan gedaan. Lekker veel gekletst, thee gedronken, gegeten (véél chocolade) en dus film gekeken. Ik was alleen een beetje zenuwachtig voor mijn nieuwe huisgenoot, want ik zou voor een langere tijd een kamer moeten delen met een Chinees meisje. Soms kunnen de Chinese mensen noch Engels noch Spaans en dus was ik bang dat ik niet met haar zou kunnen communiceren. Na mijn kamer te hebben opgeruimd en geordend met Megh (wéér, oh wat erg), kwam zij dan. Alleen zij bleek een hij te zijn! Mijn school had zich vergist in het geslacht (ach, is ook maar een klein detail), waardoor ik mijn kamer niet hoefde te delen. Wat achteraf maar goed ook was ..

Want ik ben deze week echt heel erg ziek geweest. Het begon maandagmiddag op school, want toen merkte ik al dat ik super moe was en geïrriteerd werd door de kleinste dingen. Ik heb op gegeven moment zelfs tegen mijn lerares gezegd ‘’Laat me mijn zin afmaken!’’, wat trouwens volkomen terecht was, want ze laat me nooit uitpraten. Tijdens de (nog steeds gratis) tapastour voelde ik me echt duizelig en die nacht had ik echt een koortsdroom. De volgende dag voelde ik me heel beroerd en had hoge koorts en toen moest ik eigenlijk al van mijn gastmoeder naar een dokter. Het laatste waar ik zin in had was de deur uit gaan en bovendien ben ik niet gewend om ‘meteen’ naar een arts te gaan. Ik beloofde haar dat ik de volgende dag zou gaan, als ik me niet beter zou voelen. Ik heb die dinsdag geloof ik 20 uur geslapen, niks gegeten en heel veel gedronken. Die nacht was nou ook niet bepaald prettig en op gegeven moment heb ik een medicijn van mijn Amerikaanse huisgenootjes genomen om de temperatuur te laten zakken. Normaal gesproken doe ik dit nooit, omdat ik eerlijk gezegd niet zoveel vertrouwen heb in de Amerikaanse geneesmiddelen. Echt voor elk pijntje hebben ze een bepaald medicijn en bovendien is hun gezondheidssysteem particulier of commercieel, wat betekent dat er voor elk pijntje geld te verdienen valt voor de dokter. Daarnaast gaan de Amerikanen echt heel vaak naar de dokter.

Na dus voor het eerst een Amerikaanse medicijn te hebben genomen, heb ik wel lekker geslapen! Alleen toen ik wakker werd, voelde ik me alles behalve goed. Toen mijn gastmoeder merkte dat mijn temperatuur nog steeds abnormaal hoog was, zei ze dat ik toch echt naar een arts moest. Mijn gastvader heeft me toen naar een huisarts gereden, waarbij ze me niet wilden helpen. Ik had namelijk niet ‘de goede pas’. Ook al had ik gewoon een zorgpas. Er wordt ontzettend veel bezuinigd in de gezondheidzorg hier in Spanje, wat niet bepaald bedraagt aan de behulpzaamheid. Hierna heeft hij me afgezet bij een privé ziekenhuis (hij moest zelf werken). Nou, ik kan je vertellen, dat was zeker geen pretje! Ik voelde me echt heel beroerd en ik was bovendien alleen. Toen ik de receptie had gevonden, wilden ze me daar eerst niet te woord staan. Het was dat er een Spaanse mevrouw me hielp door te zeggen dat ik hier waarschijnlijk wel moest zijn. De receptioniste was alles behalve vriendelijk en probeerde zo snel mogelijk van me af te komen. Op gegeven moment heb ik gewoon gezegd ‘’Ik voel me super beroerd en ik wil gewoon een dokter zien’’. Ik ben naar 3 verschillende loketten geweest, waar ik elke keer weer opnieuw moest smeken me te helpen ‘want het was niet mogelijk’. En dit is nog wel een particulier ziekenhuis! Ik heb ook zelf alles betaald (wel heb ik de factuur opgevraagd om op te kunnen sturen naar mijn verzekering) en ik weet zeker dat als ik dit niet had gedaan, ze me gewoon niet geholpen hadden. Tot zoverre de vriendelijkheid hier in Salamanca!

Ik heb het er met al meerdere mensen over gehad en het kan zijn dat ik alleen de verkeerde mensen tegenkom, maar ik word hier niet respectvol behandeld. Misschien is het omdat ik er absoluut niet Spaans uitzie of ‘één van die rijke buitenlanders’ ben dat ze zo doen. Ook al spreek ik ze altijd in het Spaans aan en ben ik heel beleefd. Ik betaal vaak de toeristische tarieven ook al ben ik buiten het centrum, in de supermarkt waar ik al 8 maanden kom word ik nog steeds behandeld als een onbekende (geen begroeting en het niet zeggen van ‘’guapa’’ of ‘’maja’’ wat ze bij ieder ander wel doen) en soms word ik totaal genegeerd in bars of wordt mijn bestelling ‘opeens’ vergeten. Maar dat ze me zelfs zo behandelen in een ziekenhuis, terwijl ik alleen in een ander land zit en me totaal niet lekker voel en me best doe om hun taal te spreken, en vooral een particulier ziekenhuis, snap ik echt totaal niet.

Maar goed, genoeg geklaagd, ik voel me vandaag al wat beter, maar heb nog steeds verhoging ook al heb ik vandaag voor het eerst wat meer gegeten. Ik ben vandaag volgens mij voor de eerste keer blij geweest met mijn ‘’honger gevoel’’. Wat ook minder is, is dat we met 15 man thuis zijn (again) en dit nou niet echt relaxt is om te eten met zoveel als je je niet lekker voelt. Bovendien zijn er voor het eerst allemaal jongens en sommige zijn nog leuk ook en dat terwijl ik er echt afschuwelijk uitzie! Ik heb volgens mij nog nooit zulke erge kringen onder mijn ogen gehad. ;) Mijn huisgenootje vroeg me dan ook ‘’Hey Anna, are you feeling any better?’’ ‘No, not really’ ‘’No, I am sorry to say so, but you also look terrible’’. Ik vermijd de spiegel deze dagen liever.

Ik had dit weekend naar San Sebastian gewild, maar dat lijkt me toch niet meer zo’n goed plan. Maandag komen ML en mams me opzoeken (yeah, ik mis ze echt, vooral als ik ziek ben mis ik thuis 1000x meer), zondag komt een leerling van mama in mijn gastgezin wonen voor 2 weken en morgen kan ik hopelijk weer naar school. Ik voel me momenteel een beetje levenloos en geïsoleerd van de samenleving, heel wat anders dan het super drukke en levendige leventje hier normaal.

Ik hoop dat het met jullie beter gaat (lees: niet ziek zijn en vooral niet naar een Spaans ziekenhuis hoeven). En voor sommigen was het vandaag de laatste lesdag; echt heel raar te bedenken dat dat voor mij nu een jaar geleden is. Aan de ene kant voelt het een eeuw geleden en aan de andere kant weer helemaal niet. Ik was net nog met Pat aan het bespreken hoeveel mensen we wel niet gedurende dit jaar (voor haar half jaar) hebben leren kennen. Echt ongelofelijk veel!

Veel liefs y muchos besos,

Jullie momenteel levenloze en geïsoleerd voelende, Anne

Ps. Pat vertelde mij dat mijn gastgezin volgend jaar tijdens kerst alles gaat renoveren aan deze kant van het appartement. Bovendien is er volgend jaar 24 uur lang verwarming. Hoe oneerlijk!

Pps. De Chineze jongen vindt mij volgens mij wel leuk, want heeft me eerst een beterschapskaartje gegeven en daarna een super mooi boeket (en niet aan mijn andere zieke huisgenootje, want ja Pat was ook flink ziek deze week). Super aardig! Hij loopt alleen de hele tijd mijn kamer in en is er niet meer uit te krijgen!

Ppps. Er kwam donderdagnacht tijdens het uitgaan een dronken meisje op mij af, die ervan overtuigd was (voor de grap) dat ik Jezus was. Dit is niet de eerste keer dat ik hier zo genoemd word: ik begin een wederkerigheid te ontdekken!