Paardrijden, voorbereiding DELE en ome Annie!

Lieve gente*,

*mensen, ja ik vrees dat het niet heel goed gesteld is met mijn inspiratie, volgens mij heb ik bijna alle mogelijke introducties al gehad!

Ik zit dus nu in het andere huis en wat een wereld van verschil! Het gaat nog steeds heel goed tussen mij en mijn kamergenootje Maud en hier heerst zo’n heerlijke relaxte sfeer. Wat vrees ik al een beetje aan het veranderen is, omdat het DELE examen eraan komt en ik nogal zenuwachtig ben. Vorige en deze week vooral studeren, studeren, studeren en studeren (jaja ik houd nog steeds meer van het getal 4 ;) ). Woensdag om 16.45 heb ik mijn mondeling examen en vrijdag heb ik de rest (grammatica, luisteren, schrijven en lezen), help! Maar met het oefenen gaat het al aardig goed, dus ik denk dat het wel goed gaat komen.

Oh jongens en ik ben afgelopen woensdag voor het eerst gaan paardrijden en het was echt een desastre (ramp). Ik had vooraf ook maar niks tegen thuis gezegd, want ik vreesde al dat mam niet helemaal fan zou zijn van mijn idee. We zijn met een groep met ZES mensen zonder en 3 mensen met ervaring naar een wat verder gelegen manege gegaan. De manege lag heel mooi gelegen: midden in de natuur, veel groen, een riviertje en zeer vrijstaand. Ik kreeg het liefste paard, omdat ik het zenuwachtigst was en toen ging het avontuur beginnen.

Nou, normaal gesproken begin je als eerste les met wat rond hobbelen in een buitenbak, maar hier ging het net was anders. We zouden meteen een rit maken van 2 uur, waarbij we op gegeven moment ook gingen draven. Ik mocht dan het liefste paard hebben, maar én hij had zijn dag niet én hij luisterde voor geen meter. Na op het paard te zijn geklommen, werd me al moed ingepraat door de vrouw van de gids ‘’Jij, amigo, je doet het hélémaal fout’’ (je werd bij de naam van je paard genoemd) en daar gingen we dan. We werden maar begleid door één gids, die zelf nogal gestresst was door het idee dat we met zoveel beginners waren. Hij plaatste – heel slim – alle beginners bij elkaar achteraan en ging zelf voorop. We hadden trouwens bijna geen instructies gekregen dus ik had geen idee hoe ik mijn paard aan het draven zou moeten krijgen. Op gegeven moment na veel tips van iedereen te hebben gekregen, wist ik hoe het moest, maar het paard luisterde voor geen meter. Hij draafde, wanneer hij daar zin in had, dronk uit de rivier, wanneer hij daar zin in had en at takken (!) uit de boom, wanneer hij daar zin in had. Kortom nooit wanneer ik het wilde. Mijn paard was helemaal zwart en het was nogal warm en als we dan door de rivier reden (jaja, echt een goede beginners route) bewoog die niet meer. Dit was best gevaarlijk, omdat de rivier diep was en er stroming was. Dus moedigde de gids me goed aan met ‘’WAT DOE JE?! Je moet ACTIEF ZIJN, je moet de BAAS zijn, dit is SUPER GEVAARLIJK’’. Nou, toen voelde ik me al helemaal zelfverzekerd (uhuum) en was elke keer zeer blij als we wéér door de rivier moesten (in totaal VIJF keer). Op gegeven moment begon mijn paard zich aan andere paarden te irriteren en maakte zich klaar om een goede schop van achter te kunnen geven en opgegeven moment maakte hij echt een super rare sprong. Gelukkig bleef ik zitten en bleef ik rustig, maar ik had het ondertussen echt helemaal gehad. Bovendien was ik de laatste die zijn laarzen had uitgezocht dus ik had véél te grote aan, waardoor ik daarmee geen enkele grip had. Bovendien had ik het idee dat ik op gegeven moment de halve rivier aan het mee slepen was. Toen merkte opeens iemand op dat we een (heel klein op een enorm paard) Chinees meisje misten (die helemaal achterop reed), wat de gids niet door had, maar die gelukkig even later wel op kwam dagen. Ik was zo blij dat ik eindelijk van ‘’Amigo (vriend, ik vond de naam niet geheel gepast)’’ af mocht na 2 uur! Ik heb echt niks van de mooie omgeving meegekregen, omdat ik de hele tijd nogal gestresst was. Aan het einde heb ik de gids ook verteld dat een totale beginner beledigen en bang maken volgens mij niet de beste manier is om iets gedaan te krijgen, waar hij niet naar wilde luisteren. Ik heb het in ieder geval gezegd en ik hoop dat hij er ooit wat mee gaat doen, want ik ga daar niet meer naar terug. ;) Voor mensen met ervaring was het gelukkig wel leuk. Ik had 3 dagen daarna nog steeds zo’n spierpijn dat het eruit zag alsof het paard nog steeds tussen mijn benen zat.

Met Maud had ik hierna een programma gezien waarbij de vrouw altijd naar haar paard ging om tot rust te komen. Dat is wel grappig, want ik heb dus echt PRECIES hetzelfde! Ik vrees dat paardrijden bij mij de nieuwe grap wordt in plaats van zeilen (ik ben 1 keer toen ik 8 was op zeilkamp geweest, wat nou ook niet bepaald een succes was).

Daarnaast heb ik deze week afscheid genomen van Marit en zijn we met z’n allen uiteten geweest in een Italiaans restaurant en daarna een ijsje gaan eten op Plaza Mayor. Vrijdagavond ben ik nog even uitgeweest, wat heel gezellig was, maar ik woon nu veel verder weg dus het is wel minder fijn om nu alleen naar huis te moeten lopen. Alleen Inger en Aagje waren zo lief om helemaal mee te lopen (ze wonen wel dichtbij). Voor de rest woonden we met 3 Italiaanse leraressen (die nu naar een hotel zijn verhuisd), die heel aardig waren, maar ’s ochtends alleen heel veel kabaal maakten. En dan was het als we samen lunchten ‘’En, hebben jullie lekker uitgeslapen?’’, aaargh. Bovendien had er eentje een wekker, die ze zelf niet hoorde en dus maar een uur bleef afgaan. Maud was het vanochtend zo zat dat ze maar op de muur is gaan bonken.

Ik was twee weken geleden dus weer zo ziek en ben weer naar het ziekenhuis geweest. Dit keer waren ze nog aardiger! Gabi (mijn nieuwe gastvader) was zover meegegaan als mogelijk, waardoor ik dit keer maar ongeveer de helft hoefde te betalen. Toch wel bijzonder dat als er een Spanjaard bij is de prijs opeens net iets anders is. Ook Maud was zo lief mee te gaan. We moesten alleen een uur op de dokter wachten waardoor we lekker even buiten waren gaan zitten. We zaten daar achter een auto, waarvan de bestuurster eerst even kwam checken of Maud niet net achter de uitlaat zat voordat ze wegreed. Er kwam alleen super veel rook uit haar uitlaat, waardoor zowel Maud als ik helemaal bedekt waren door een zwart gordijn. En gelachen dat we hebben haha. Maar toen was het dus tijd om de dokter te zien, die echt super bitchy was. ‘’Ik heb nu al 5 dagen verhoging / koorts en voel me gewoon heel beroerd’’ ‘’Heb je je temperatuur gemeten?’’ ‘’Nee’’ ‘’Nou, dan weet je dus niet of je verhoging hebt gehad en dus telt het niet’’. Volgens mij viel mijn mond haast open van verbazing, waarna we kort daarna de deur uit werden gezet zonder oplossing. Ik kon de volgende dag komen voor bloedtesten, maar dat zou weer allemaal veel tijd en geld kosten dus dat heb ik uit eindelijk niet gedaan. Ik was bijna naar huis gegaan, omdat ik maar ziek bleef. Ik had verhoging, kon niks meer eten (wat voor mij echt raar is) en sliep de hele dag door. Ik had een beetje het idee er hier in Spanje niet meer bovenop te komen, wat uiteindelijk wel is gelukt door een speech van mijn gastmoeder. Ik moest aan mezelf denken en ik hoefde de volgende dag niet naar school als ik maar uitging. Toen besefte ik me pas hoe depressief ik eruit moet hebben gezien en er ging opeens een knop om. Ik denk dat het door alle emoties kwam van het andere gastgezin, wat toch wel veel zwaarder voor me was geweest dan ik had gedacht.

Vandaag is het luie zondag, waarvan we er veel te veel dagen hebben, waardoor ik omgedoopt ben tot ome Annie en Maud tot ome Bep. Zo is ons dagelijks uitstapje die naar de supermarkt, hebben we een deur mat genomen om het vuil buiten te houden en gaan we vroeg naar bed. Deze week het zo volhouden is niet erg, maar na mijn examen moeten we toch wel wat vieren!

Ik hoop dat met jullie ook alles goed gaat en wat gaat de tijd snel! Ik weet nog niet helemaal zeker wanneer ik naar huis kom of ik de laatste maand helemaal uit zit of al eerder terugkom, maar ik laat het jullie weten! Ik moet helaas gaan, want ga even lekker paardrijden ;) .

Veel liefs y muchos besos,

Anne