Último día, casa loca y fiesta!

Lieve majos y majas*

*lieverds: ik heb het vast al een keer gebruikt, maar heb gister geleerd dat ze het alleen in Salamanca gebruiken. Als je het buiten Sala zegt, betekent het dat je mollig bent (good to knooow ;) ).

Vandaag is mijn laatste dagje hier en Salamanca (als je morgenochtend niet meerekenend) en ik vind het zo raar! Ik heb gister mijn afscheidsfeestje gehad, wat echt een succes was, en vandaag ben ik naar school geweest om daar van de leraren afscheid te nemen (alleen ben mijn diploma vergeten, dus moet nog even terug). En dan komt pap vandaag om 11 ’s avonds om me op te halen (teveel spullen; echt ik hoop dat ik het met 4 koffers wél meekrijg) en heb ik mijn avond etentje met alle leuke Chinese en Japanse mensen (jaja, er gaat Chinees gekookt worden).

Gister heb ik mijn economie examen gemaakt en gelukkig is het goed gegaan! Ik had een mondeling (tekst hardop voorlezen, samenvatten, mening geven en vragen beantwoorden), leesvaardigheidsdeel ( 3 teksten waarvan 1 vocabulaire is, wat écht te moeilijk is), schrijfonderdeel (2 formele brieven) en een grammatica onderdeel. Ik had geluk met mijn mondeling omdat het ging over de cijfers van overnachtingen in populaire vakantiebestemmingen in Spanje in plaats van bijvoorbeeld een analyse van de beurs (gelukkig!). En het duurde 3 uur zonder pauze; eindexamen déjà vu. Mijn lerares was ook erg aardig alleen a veces (soms) een beetje raar. Zo vroeg ik bijvoorbeeld of mijn schrijven goed genoeg was om het hogere niveau te doen of dat ik beter een niveautje lager kon doen, waarop ze antwoordde ‘’Dat is net zoiets als vragen wat je van mijn nieuwe rok vindt, wil je een compliment ofzo?!’’. En ‘’Ja, Anne, jij bent toch altijd zo zeker van je zaak, jij weet gewoon al dat je gaat slagen’’, terwijl ik de grootste stresskip ooit ben.

Het kunnen maken van het examen was trouwens ook een drama! Zo wilde ik al veel eerder betalen, maar er werd tegen me gezegd dat ik ’s middags moest komen, met pinpas moest betalen en alleen bij 1 iemand kon betalen. Na 5 middagen al naar het kantoor te zijn geweest (de vorige keren faalden), zei iemand tegen mij dat ik ’s ochtends moest komen, contant moest betalen en bij iedereen kon betalen. Bovendien was ik nu aan de late kant, waardoor we in alle haast het verkeerde examen hadden besteld (een niveau te laag), waar we pas achter kwamen toen het examen aan kwam. Mijn lerares; ‘’Zeg Anne, ik dacht dat jij superior ging doen, niet?’’, oooh nee. Dus toen moesten het binnen 2 dagen nog veranderd worden, waarvoor ik hem nogal vreesde want het is een officieel examen van de Spaanse staat en dacht dat het nooit mogelijk zou zijn, maar dus wel!

Daarnaast heb ik weer een goede blunder gehad (hoe kan het ook anders?) toen we Nederland Portugal gingen kijken in Eramus (de Nederlandse bar), waarin precies één dikke Duitser zat. Een meisje van onze groep zei tegen mij dat ze haar nieuwe huisgenootje had meegenomen en dus wilde ik me even voorstellen al zeggend ‘’Hey, I am Anne, and who are you?’’. Door hebbend dat hij niet het nieuwe huisgenootje was, liep ik maar meteen weg zonder op het antwoord te wachten en ik geloof dat ik nog nooit zo raar ben nagestaard. Ook heb ik Leslie, de Amerikaanse mevrouw waarmee ik nu voor 6 dagen mijn kamer deel, wakker gemaakt omdat ik opeens erge ademproblemen had (zelf niks van gemerkt, overal doorheen gemaft ;) ). ‘’Oooh, Anna, I thought you were going to die’’. En kennelijk spreek ik in mijn slaap nu ook alle talen door elkaar. Daarnaast kwam er een jongen naar mij toe die zei ‘’Hey, ik vind jou nu echt zo iemand die werkt bij zo’n vakantiepark in the middle of nowhere waarbij je als entertainer werkt met kleine kindjes en dol zegt ‘’Yeeeees, en nu is het tijd om onze uitgeknipte dinosaurussen op te plakken en te versieren met GLITTER!’’ ‘’. Daarvan stond ik dan weer een beetje perplex. ;)

En ik heb echt het gekste huis ooit. We wonen met zijn 12en en het leuke van samenwonen is dat je allemaal lekker jezelf bent. Je kunt in de keuken of iemands kamer gaan zitten met anderen als je wilt en kunt ook weer gaan wanneer jij wilt. Bijna iedereen deelt hier een kamer in huis (sommigen zitten zelfs met z’n 3en in een kamer), waardoor we met zo veel zijn. En het is nooit stil, maar altijd gezellig! Ik kan het zelf vooral goed vinden met Luis, een Mexicaanse jongen uit Amerika, en het is ook echt de gekste. En er wordt hier diehard uitgegaan, zelfs door mijn kamergenootje. Gister bijvoorbeeld zat ik in mijn kamer en toen begon iemand ‘’I want Ice cream’’ en toen een ander ‘’Yeah, me too’’ (er zijn trouwens geen andere Nederlanders meer in huis) en zo’n 5 anderen ‘’Yeaaah, we too’’ en toen begon iedereen te schreeuwen en bleef iedereen schreeuwen voor zo’n 10 minuten tot we eindelijk allemaal weg waren ‘’ICE CREAM’’. En dan te bedenken dat je in een flat woont; ik heb echt medelijden met onze buren.

En toen mijn afscheidsavond (na het te hebben gegeten van een ijsje), wat ik altijd een beetje gevreesd had aangezien ik altijd overbleef en de rest wegging, waardoor ik me afvroeg of er wel iemand zou zijn. We hadden om 11 uur onder de klok op Plaza Mayor afgesproken (jaja dé plek om te meeten, echt iedereen meet daar), waar ik heenging met een paar van mijn huisgenootjes en toen stond er helemaal niemand. En we waren al te laat en om 11.15 waren er nog steeds niet meer mensen, dus ik vreesde al this is it, maar toen bleek de groep aan de andere kant te staan. En er waren zoveel mensen! Ik denk wel zo’n 30 mensen waren zo niet meer (sommige kende ik niet eens, maar hey, dat is Salamanca, nooit te laat om nieuwe mensen te leren kennen) en het was zo gezellig. Eerst naar een Irish pub gegaan en daarna het ritueel gevolgd: Chupiteria, Gatsby en Kandavia. Het leuke is ook dat er mensen van allerlei landen zijn; Amerika, China, Japan, Mexico, Spanje, Ierland, Engeland, Duitsland en natuurlijk Holanda (ook al is onze vaderlandse trots een beetje weggevaagd door de trieste wedstrijden). En ik heb er een goede laatste avond van gemaakt, want ik was om 7 uur thuis (ja, voor Nederlandse begrippen is dat shockend, maar voor Spaanse normaal). Ik voelde me echt vereerd dat zoveel mensen kwamen om mijn laatste avond te vieren (ik was alleen een paar mensen vergeten uit te nodigen, die ik wel had moeten uitnodigen, ooh schaam schaam). Toen met Luis nog even ontbeten (de eerste van het huis was trouwens thuis om 4 uur) en toen voor de een na laatste nacht geslapen in dit heerlijke (ahum) bedje.

Nu moet ik nog even terug naar school en daarna zal ik mijn koffers moeten pakken. Ik vind het allemaal zo raar! En ik zal hierna nog 1 blog schrijven om het af te sluiten. Ik heb wel zoveel zin iedereen weer lekker in NL te kunnen zien, en zoals mijn nieuwe gastvader zegt ‘’Voor elk begin, is een einde nodig’’.

Veel liefs y muchos besos,

Anne, die alweer bijna terug is en Holandaaaa!